Czołowa drużyna piłkarska ówczesnej Europy
Początki Zabrza sięgają siedmiu stuleci, kiedy to po odkryciu tu rud ołowiu i srebra, zaludniło się ono pierwszymi osadnikami. Nazwa Zabrze znalazła się w oficjalnym dokumencie w 1305 roku. Sportowe tradycje Zabrza sięgają lat międzywojennych, ale wówczas działalność polskich klubów była bardzo utrudniona, a później wręcz zakazana.
Od 1948 roku klubem, który złotymi zgłoskami zapisał się w powojennej historii Zabrza i Polski jest K.S. Górnik Zabrze. Dorobek sportowców Górnika jest szczególnie bogaty. Ich osiągnięcia na arenie krajowej i międzynarodowej rozsławiły w świecie miasto Zabrze. Droga do sukcesów była jednak trudna i wymagała wielu oddanych działaczy, którzy tuż po wojnie z zapałem przystąpili do odnowy zabrzańskiego sportu, w którym poczesne miejsce zajął „Górnik”. To, że po 1950 r. klub zaczął się dynamicznie rozwijać było zasługą fachowej, zaangażowanej kadry trenersko - instruktorskiej, która prowadziła w tym czasie wspaniałą pracę z młodzieżą.12
Największy rozgłos zdobył Górnik dzięki występom swych piłkarzy na krajowych i zagranicznych boiskach. Czternastokrotnie zdobywali oni tytuł mistrza kraju, sześciokrotnie zdobywali Puchar Polski, dostarczyli wielu niezatartych wzruszeń w niezapomnianych zmaganiach w europejskich pucharach, w meczach reprezentacji Polski oraz w międzynarodowych spotkaniach turniejowych w Ameryce Północnej, Południowej i Środkowej.
Zabrzanie rozpoczęli działalność w 1949 roku kiedy to zaprezentowali się publiczności w rozgrywkach o mistrzostwo Śląska Opolskiego.
W 1950 roku Górnik pod wodzą trenera Meisera przystąpił do rozgrywek , których patronatem był Śląski OZPN. Na półmetku był pierwszy i pilnie przygotowywał się do wiosennych rewanżów. Ale do nich nie doszło, gdyż zimą PZPN podjął decyzję o powiększeniu drugiej ligi i dokooptował do niej m.in. drużynę z Zabrza.
Pierwszym rywalem górników w II lidze była Skra Częstochowa. Na stadionie pojawiło się 20 000 widzów. Zabrzanie wygrali 5:1. Górnicy w tych rozgrywkach spisywali się bardzo dobrze i zajęli drugie miejsce za zespołem Górnika z Wałbrzycha. Zabrzan zaczęto pilniej obserwować - upatrując w nich pewnych kandydatów do I ligi.
Nowe rozgrywki nie dostarczyły tylu powodów do radości wielotysięcznej rzeszy kibiców. Kolejny szturm na pierwszą ligę w 1954 r. został jeszcze staranniej przygotowany. Klub pozyskał trzech znanych i liczących się zawodników. Ostatecznie zajął drugie miejsce awansując do I ligi. Z obawami , ale i nadziejami przystąpiono w Zabrzu do rozgrywek o mistrzostwo I ligi. Jak wielkie było zainteresowanie występami Górnika niech świadczy fakt, że pomimo fatalnej aury 18 marca na stadionie pojawiło się ok. 25.000 widzów. Górnik pokonał Ruch Chorzów 3:1.W całych rozgrywkach Górnik zajął jak na beniaminka wysokie szóste miejsce.13
Zasygnalizowane w poprzednim sezonie wielkie możliwości Górnika potwierdziły się już w drugim sezonie pobytu w ekstraklasie kiedy to Górnik zdobył tytuł mistrza Polski. Drużynę wzmocnili: Ernest Pol, Zdzisław Floreński. W trzecim roku gry w ekstraklasie Górnik zajął trzecie miejsce, by już rok później powrócić na tron i sięgnąć po drugi tytuł mistrza Polski. W 1960 roku Górnik zajął trzecie miejsce i przylgnęła opinia doń opinia, że nie odpowiadają mu lata parzyste. Był to rok, w którym klub pozyskał Stanisława Oślizłę.
W 1961 roku PZPN postanowił zwiększyć ligę, Górnikowi przybyło rywali, ale nie przeszkodziło w zdobyciu trzeciego tytułu mistrzowskiego. Z nowych twarzy pojawili się Musiałek i Kostka.
W tym roku Górnik zagrał pierwszy raz w europejskich pucharach, najpierw grając w Pucharze Intertoto a następnie w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych odpadając w pierwszej rundzie z Tottenham Hotspurs. I znów tradycji stało się zadość i Górnik nie zdobył w roku parzystym (1962) tytułu mistrza Polski - zajął drugie miejsce14.
W następnym roku pojawiła się "perła" Włodzimierz Lubański. Górnik szybko powetował sobie niepowodzenia z poprzedniego sezonu . Nikt chyba nie przypuszczał, iż tytuł zdobyty w 1963 roku będzie początkiem serii jakiej w historii polskiej piłki nie miał jeszcze żaden klub: pięć triumfów pod rząd (1963,64,65,66,67). W 1964 roku Górnik kolejny raz gra w europejskich pucharach. W I rundzie "nasi pupile" pokonują Austrię Wiedeń , jednak w II nie dają rady Dukli Praga. Rok 1965 to prócz zdobycia tytułu mistrza Polski pierwszy sukces w Pucharze Polski. W roku 1966 Górnik zwycięża w Pucharze Intertoto zostawiając za plecami takie kluby jak: AIK Solna, Eintracht Frankfurt. Tego samego roku "gramy" w PEMK odpadając w II rundzie ze Spartą Praga. Rok 1967 to kolejny triumf w lidze.15
Trenerem został Geza Kolocsai który miał wyprowadzić naszego mistrza na szerokie "europejskie wody". 1968 rok to koniec passy. W klubie liczono, że mimo zmęczenia psychicznego i fizycznego spowodowanego m.in. pucharowymi spotkaniami z Manchesterem United, Górnik po raz dziewiąty zdobędzie mistrzostwo Polski, jednak tak się nie stało i Górnik zajął trzecią lokatę.
W kolejnym sezonie mimo usilnych starań nie udało się Górnikowi odzyskać tytułu - zajął drugie miejsce. Na rok 1970 przypada apogeum międzynarodowej sławy Górnika. Zabrzanie po wyeliminowaniu kolejno: Olimpiakosu Pireus, Glasgow Rangers, Lewski Sofia, AS Roma zagrał w finale we Wiedniu z Manchesterem City przegrywając 1:2 po bramce Stanisława Oślizły.
Rok później Górnik powraca na tron. Dużą rolę odegrały kolejne wzmocnienia: Banaś, Wraży, Wilim, Szaryński. O Górniku było znowu głośno w Europie gdyż "nasz klub" odpadł dopiero w ćwierćfinale P.Z.P. ponownie z Manchesterem City.
Rok 1972 to dziesiąty tytuł mistrzowski. Górnik już w składzie z Anczokiem walczył także w P.E.M.K. lecz odpadł w I rundzie z Olimpiakosem Pireus. Następne lata to kolejno 4,2 i 7 miejsce w tabeli. W 1976 roku Górnik zajmuje dziesiąte miejsce. Po grze w klubach zagranicznych powrócił Szołtysik który wraz z Szarmachem, Gzilem, Wieczorkiem należeli do najlepszych piłkarzy.
Rok później pojawił się w klubie Hubert Kostka lecz tym razem jako trener i od razu Górnik zajął wysoką trzecią lokatę.
Najgorsze czasy nadeszły z rokiem 1978 kiedy to Górnik po dwudziestu latach spędzonych w ekstraklasie został zdegradowany do drugiej ligi. W 1980 Górnik po powrocie do pierwszoligowców zajmuje szóste miejsce. Kolejne lata to budowa zespołu, Górnik zajmuje wówczas kolejno 12, 5, 12 miejsce.
Rok 1984 to zapowiedź sukcesu Górnik zajmuje czwarte miejsce. W Zabrzu grali już: Cebrat, Dolny, Zgutczyński, Pałasz, Komornicki, Matysik, Cyroń.
Lata 1985 - 88 to cztery kolejne tytuły mistrzowskie oraz wspaniałe mecze w europejskich pucharach z takimi przeciwnikami jak: Bayern, Anderlecht, Olimpiakos, Glasgow, Real. W 1989 roku Zabrzanie zajmują trzecie miejsce by rok poźniej zająć szóste miejsce. Górnik w tym czasie grał także z Juventusem Turyn w Pucharze UEFA. W kolejnym sezonie piłkarze Górnika zajęli drugą lokatę i zagrali w Pucharze UEFA z Hamburgerem SV16.
„Górnik Zabrze” rok 1986,
Źródło: Zdjęcie zaczerpnięte z http://www.gornikzabrze.pl
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.